Our attitude towards wealth played a crucial role in Brexit. We need a rethink

Does money matter? Does wealth make us rich any more? These might seem like odd questions for a physicist to try to answer, but Britain's referendum decision is a reminder that everything is connected and that if we wish to understand the fundamental nature of the universe, we'd be very foolish to ignore the role that wealth does and doesn't play in our society.

I argued during the referendum campaign that it would be a mistake for Britain to leave the European Union. I'm sad about the result, but if I've learned one lesson in my life it is to make the best of the hand you are dealt. Now we must learn to live outside the EU, but in order to manage that successfully we need to understand why British people made the choice that they did. I believe that wealth, the way we understand it and the way we share it, played a crucial role in their decision. As the prime minister, Theresa May, said in her first week in office: "We need to reform the economy to allow more people to share in the country's prosperity."

We all know that money is important. One of the reasons I believed it would be wrong to leave the EU was related to grants. British science needs all the money it can get, and one important source of such funding has for many years been the European commission. Without these grants, much important work would not and could not have happened. There is already some evidence of British scientists being frozen out of European projects, and we need the government to tackle this issue as soon possible.

Money is also important because it is liberating for individuals. I have spoken in the past about my concern that government spending cuts in the UK will diminish support for disabled students, support that helped me during my career. In my case, of course, money has helped not only make my career possible but has also literally kept me alive.

On one occasion while in Switzerland early on in my career, I developed pneumonia, and my college at Cambridge, Gonville and Caius, arranged to have me flown back to the UK for treatment. Without their money I might not have survived to do all the thinking that I've managed since then. Cash can set individuals free, just as poverty can certainly trap them and limit their potential, to their own detriment and that of the human race.

 Paying for my care as a severely disabled man, and my work, is crucial; the acquisition of possessions is not.

So I would be the last person to decry the significance of money. However, although wealth has played an important practical role in my life, I have of course had a different relationship with it to most people. Paying for my care as a severely disabled man, and my work, is crucial; the acquisition of possessions is not. I don't know what I would do with a racehorse, or indeed a Ferrari, even if I could afford one. So I have come to see money as a facilitator, as a means to an end – whether it is for ideas, or health, or security – but never as an end in itself.

Interestingly this attitude, for a long time seen as the predictable eccentricity of a Cambridge academic, is now more widely shared. People are starting to question the value of pure wealth. Is knowledge or experience more important than money? Can possessions stand in the way of fulfilment? Can we truly own anything, or are we just transient custodians?

These questions are leading to a shift in behaviour which, in turn, is inspiring some groundbreaking new enterprises and ideas. These are termed "cathedral projects", the modern equivalent of the grand church buildings, constructed as part of humanity's attempt to bridge heaven and Earth. These ideas are started by one generation with the hope a future generation will take up these challenges.

 Six leading scientists give perspectives on UK science after Brexit

James Wilsdon

 Read more

I hope and believe that people will embrace more of this cathedral thinking for the future, as they have done in the past, because we are in perilous times. Our planet and the human race face multiple challenges. These challenges are global and serious – climate change, food production, overpopulation, the decimation of other species, epidemic disease, acidification of the oceans. Such pressing issues will require us to collaborate, all of us, with a shared vision and cooperative endeavour to ensure that humanity can survive. We will need to adapt, rethink, refocus and change some of our fundamental assumptions about what we mean by wealth, by possessions, by mine and yours. Just like children, we will have to learn to share.

If we fail then the forces that contributed to Brexit, the envy and isolationism not just in the UK but around the world that spring from not sharing, of cultures driven by a narrow definition of wealth and a failure to divide it more fairly, both within nations and across national borders, will strengthen. If that were to happen, I would not be optimistic about the long-term outlook for our species.

But we can and will succeed. Humans are endlessly resourceful, optimistic and adaptable. We must broaden our definition of wealth to include knowledge, natural resources, and human capacity, and at the same time learn to share each of those more fairly. If we do this, then there is no limit to what humans can achieve together.

• Stephen Hawking recently launched www.unlimited.world

«Ακόμη και ο Όργουελ θα είχε εκπλαγεί σήμερα»

Στα 90 του χρόνια ο Νόαμ Τσόμσκι έφυγε από το MIT (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης) μετά από 60 χρόνια. Εκεί όπου έκανε την επανάσταση στη σύγχρονη γλωσσολογία και έγινε η κριτική συνείδηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Σήμερα ο σπουδαιότερος εν ζωή Αμερικανός διανοούμενος ζει στην Αριζόνα, στα όρια της ερήμου Σονόρα στο Τουσόν. Η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παϊς» επισκέφτηκε τον Τσόμσκι στο Τμήμα Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

Ο Τσόμσκι φοράει παντελόνι τζιν και εντυπωσιάζει με τα μακριά λευκά μαλλιά του. Όπως λέει του αρέσει αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα. Το φως της ερήμου, ήταν ένας από τους λόγους που τον έκαναν να μετακομίσει στο Τούσον. «Είναι ξηρό και καθαρό», λέει.

«Ζούμε σε μια περίοδο απογοήτευσης;» τον ρωτάει ο δημοσιογράφος.

«Πριν από 40 χρόνια», λέει ο Τσόμσκι, «ο νεοφιλελευθερισμός, υπό την ηγεσία του Ρίγκαν και της Θάτσερ εξαπέλυσε επίθεση στον κόσμο. Και αυτό είχε αποτέλεσμα. Η τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε ιδιωτικά χέρια συνοδεύτηκε από μια απώλεια ισχύος στον πληθυσμό. Οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε μια επισφαλή ζωή με χειρότερες θέσεις εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα μίγμα θυμού, φόβου και απόδρασης. Δεν εμπιστεύονται πλέον ούτε τα ίδια τα γεγονότα. Μερικοί το ονομάζουν λαϊκισμό, αλλά αυτή η πραγματικότητα αποκρύπτεται από τους θεσμούς. Η απογοήτευση από τις θεσμικές δομές έχει οδηγήσει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στα ίδια τα γεγονότα. Εάν δεν εμπιστεύεστε κανέναν, γιατί πρέπει να εμπιστευτείτε τα γεγονότα; Αν κανείς δεν κάνει τίποτα για μένα, γιατί να πιστεύω σε κάποιον;»

«Ούτε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης;»

«Η πλειοψηφία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Τραμπ», λέει ο Τσόμσκι. «Παρακολουθήστε την τηλεόραση και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Δεν υπάρχει τίποτα παρά ο Τραμπ, ο Τραμπ και ο Τραμπ. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν πέσει θύματα στη στρατηγική που σχεδίασε ο Τραμπ. Κάθε μέρα τους δίνει ένα κίνητρο ή ένα ψέμα για να βρεθεί στο επίκεντρο και να καταλάβει το κέντρο της προσοχής. Στο μεταξύ, η άγρια πλευρά των Ρεπουμπλικάνων αναπτύσσει την άκρα δεξιά πολιτική της, μειώνοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων και εγκαταλείποντας την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, η οποία είναι ακριβώς αυτή που μπορεί να τελειώσει όλους μας».

«Βλέπετε τον Τραμπ ως κίνδυνο για τη δημοκρατία;»

«Αντιπροσωπεύει σοβαρό κίνδυνο. Έχει συνειδητά και σκόπιμα απελευθερώσει ένα κύμα ρατσισμού, ξενοφοβίας και σεξισμού που ήταν σε αδράνεια, αλλά κανείς δεν είχε νομιμοποιήσει. Ο Τραμπ είναι ένας δημαγωγός και showman που ξέρει πώς να κρατήσει τη βάση λατρείας του ενεργή. Προς όφελός του, παίζει επίσης το γεγονός ότι οι Δημοκρατικοί είναι σε σύγχυση και δεν είναι σε θέση να παρουσιάσουν ένα πειστικό πρόγραμμα».

Ο Τσόμσκι δηλώνει οπαδός του Δημοκρατικού Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς. «Είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος. Χρησιμοποιεί σοσιαλιστικη ορολογία, αλλά σε αυτό σημαίνει μια νέα δημοκρατική συμφωνία. Οι προτάσεις του, στην πραγματικότητα, δεν θα ήταν παράξενες για τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ (σσ. ηγέτη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος από το 1953 έως το 1961). Η επιτυχία του, περισσότερο από αυτή του Tραμπ, ήταν η πραγματική έκπληξη στις εκλογές του 2016. Για πρώτη φορά εδώ και έναν αιώνα υπήρχε κάποιος που επρόκειτο να είναι υποψήφιος πρόεδρος χωρίς την υποστήριξη των εταιριών ή των μέσων ενημέρωσης, αλλά μόνο με τη λαϊκή υποστήριξη».

Δεξιά μετατόπιση της πολιτικής ελίτ

Ο Τσόμσκι λέει ότι στην ελίτ του πολιτικού φάσματος έχει καταγραφεί μια μετατόπιση προς τα δεξιά, αλλά όχι στον πληθυσμό. Από τη δεκαετία του 80 υπάρχει χάσμα ανάμεσα στο τι θέλουν οι άνθρωποι και τι οι πολιτικοί. Είναι εύκολο να το δούμε αυτό στην περίπτωση των φόρων. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι περισσότεροι θέλουν υψηλότερους φόρους για τους πλούσιους. Αλλά αυτό δεν γίνεται ποτέ. Ενάντια σε αυτό έχει προωθηθεί η ιδέα ότι η μείωση των φόρων φέρνει πλεονεκτήματα για όλους και ότι το κράτος είναι ο εχθρός. Αλλά ποιος ωφελείται από τη μείωση των νοσοκομείων, του καθαρού νερού ακόμη και του καθαρού αναπνευστικού αέρα;»

Όπως λέει ο Τσόμσκι, «ο νεοφιλελευθερισμός υπάρχει, αλλά μόνο για τους φτωχούς. Η ελεύθερη αγορά είναι για τους πολύ πλούσιους, όχι για εμάς. Αυτή είναι η ιστορία του καπιταλισμού. Οι μεγάλες εταιρίες έχουν ξεκινήσει έναν ταξικό αγώνα. Οι αρχές της ελεύθερης αγοράς είναι εξαιρετικά χρήσιμες για τους φτωχούς, αλλά οι πολύ πλούσιοι προστατεύονται. Οι μεγάλες βιομηχανίες ενέργειας, για παράδειγμα, λαμβάνουν επιδοτήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Τελικά όμως, οι φόροι χρησιμεύουν για την επιδότηση αυτών των οντοτήτων και μαζί τους για την ενίσχυση των πλουσίων και των ισχυρών. Αλλά μας λένε επιπλέον ότι το κράτος είναι το πρόβλημα και το πεδίο δράσης του πρέπει να μειωθεί. Και τι συμβαίνει; Ο χώρος του κράτους καταλαμβάνεται από την ιδιωτική εξουσία και η τυραννία των μεγάλων οντοτήτων αυξάνεται».

«Ακόμη και ο Όργουελ θα είχε εκπλαγεί σήμερα», λέει. «Ζούμε τη φαντασίωση ότι η αγορά είναι θαυμάσια γιατί μας λένε ότι αποτελείται από ενημερωμένους καταναλωτές που λαμβάνουν ορθολογικές αποφάσεις. Αλλά απλά βάλτε την τηλεόραση και δείτε τις διαφημίσεις: προσπαθούν να ενημερώσουν τον καταναλωτή για να πάρει λογικές αποφάσεις; Ή προσπαθούν να τον εξαπατήσουν; Προσπαθούν στην πράξη να υπονομεύσουν την αγορά. Οι επιχειρήσεις δεν θέλουν ελεύθερες αγορές, θέλουν δεσμευμένες αγορές. Διαφορετικά, θα καταρρεύσουν».

«Και σε αυτή την περίπτωση, η κοινωνική απάντηση δεν είναι πολύ αδύναμη;», ρωτάει ο δημοσιογράφος.

«Υπάρχουν πολλά δημοφιλή κινήματα πολύ δραστήρια, αλλά δεν τους δίνεται προσοχή γιατί οι ελίτ δεν θέλουν να δεχτούν το γεγονός ότι η δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει. Αυτό είναι επικίνδυνο γι 'αυτούς. Μπορεί να απειλήσει τη δύναμή της. Αυτό που θέλουν είναι να επιβάλουν ένα όραμα που λέει ότι το κράτος είναι ο εχθρός σας και ότι πρέπει να κάνετε ό,τι μπορείτε μόνοι σας ... Φυσικά υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν ακόμη λαϊκα κινήματα, άνθρωποι πρόθυμοι να αγωνιστούν ... Οι ευκαιρίες υπάρχουν, το ερώτημα είναι αν είμαστε σε θέση να τις αδράξουμε».

Torches of Freedom

https://en.wikipedia.org/wiki/Torches_of_Freedom

"Torches of Freedom" was a phrase used to encourage women's smoking by exploiting women's aspirations for a better life during the women's liberation movement[when?] in the United States. Cigarettes were described as symbols of emancipation and equality with men. The term was first used by psychoanalyst A. A. Brill when describing the natural desire for women to smoke and was used by Edward Bernays to encourage women to smoke in public despite social taboos. Bernays hired women to march while smoking their "torches of freedom" in the Easter Sunday Parade of 1929 which was a significant moment for fighting social barriers for women smokers.

History

Smoking as an inappropriate act for women

Before the twentieth century smoking was seen as a habit that was corrupt and inappropriate for women. Dutch painters used cigarettes as a symbol of human foolishness in the 17th century and in the 19th century, cigarettes were perceived as props of "fallen women" and prostitutes.[1] Women's smoking was seen as immoral and some states tried to prevent women from smoking by enforcing laws. In 1904 a woman named Jennie Lasher was sentenced to thirty days in jail for putting her children's morals at risk by smoking in their presence and in 1908 the New York City Board of Aldermen unanimously passed an ordinance that prohibited smoking by women in public.[2] Similarly in 1921 a bill was proposed to prohibit women from smoking in the District of Columbia.[1] Some women's groups also fought against women smoking. The International Tobacco League lobbied for filmmakers to refrain from putting women smoking cigarettes in movies unless the women being portrayed were of "discreditable" character and other women's groups asked young girls to sign pledges saying that they would not use tobacco.[3] These groups saw smoking as an immoral activity and a threat. Yet during World War I as women took the jobs of men who had gone to war, they also began smoking even though it was still considered a taboo act.[1] Cigarettes were a way for women to challenge social norms and fight for equal rights as men. Eventually for women the cigarette came to symbolize "rebellious independence, glamour, seduction and sexual allure for both feminists and flappers."[3]

Advertising to women

Cigarette companies began selectively advertising to women in the late 1920s. In 1928 George Washington Hill, the president of the American Tobacco Company, realized the potential market that could be found in women and said, ""It will be like opening a gold mine right in our front yard." Yet some women who were already smoking were seen as smoking incorrectly. In 1919 a hotel manager said that women "don't really know what to do with the smoke. Neither do they know how to hold their cigarettes properly. Actually they make a mess of the whole performance."[1] Tobacco companies had to make sure that women would not be ridiculed for using cigarettes in public and Philip Morris even sponsored a lecture series that taught women the art of smoking.[1]

To expand the number of women smokers Hill decided to hire Edward Bernays, who today is known as the father of public relations, to help him recruit women smokers. Bernays decided to attempt to eliminate the social taboo against women smoking in public. He gained advice from psychoanalyst A. A. Brill, who stated that it was normal for women to smoke because of oral fixation and said, "Today the emancipation of women has suppressed many of their feminine desires. More women now do the same work as men do. Many women bear no children; those who do bear have fewer children. Feminine traits are masked. Cigarettes, which are equated with men, become torches of freedom."[4] In 1929 Bernays decided to pay women to smoke their "torches of freedom" as they walked in the Easter Sunday Parade in New York. This was a shock because until that time, women were only permitted to smoke in certain places such as in the privacy of their own homes. He was very careful when picking women to march because "while they should be good looking, they should not look too model-y" and he hired his own photographers to make sure that good pictures were taken and then published around the world.[4] Feminist Ruth Hale also called for women to join in the march saying, "Women! Light another torch of freedom! Fight another sex taboo!" [4] Once the footage was released, the campaign was being talked about everywhere, the women's walk was seen as a protest for equality and sparked discussion throughout the nation and is still known today. The targeting of women in tobacco advertising led to higher rates of smoking among women. In 1923 women only purchased 5% of cigarettes sold, in 1929 that percentage increased to 12%, in 1935 to 18.1%, peaking in 1965 at 33.3%, and remaining at this level until 1977.[5]